ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΑ ΔΙΚΟΓΡΑΦΩΝ

Π.Α.Σ.Π. Νομικής Α.Π.Θ.

Οι κρίσιμες ώρες που περνάει η ελληνική οικονομία  δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον  κλάδο μας, ένα κλάδο ο οποίος είναι υπερπλήρεις και πια  η συνηθέστερη επαγγελματική  αποκατάσταση που προσφέρει είναι  η αφομοίωση νομικών από μεγάλες  δικηγορικές εταιρείες ή ακόμη  και άνεργους. Σύμφωνα με αυτά τα γεγονότα θα πρέπει να δούμε ρεαλιστικά το μέλλον μας και να διεκδικήσουμε κάποια αυτονόητα δικαιώματα που θα έπρεπε να έχουν οι απόφοιτοι όλων των νομικών σχολών της Ελλάδας. 

Τα θέματα τα οποία απασχολούν περισσότερο έναν φοιτητή νομικής σχολής είναι το θέμα της πρακτικής άσκησης και τα ασφαλιστικά του δικαιώματα ( όχι επειδή έχει ενημερωθεί πλήρως γι αυτά, αλλά επειδή υποχρεούται να πληρώνει τα ταμεία).

Ως προς το θέμα της άσκησης έχουμε παρατηρήσει ότι έχουν καθιερωθεί κάποιες πρακτικές από τους δικηγόρους εναντίον των ασκούμενων και δεν υπάρχει καμία σοβαρή διεκδίκηση για την κατάκτηση κάποιων δικαιωμάτων που θα έπρεπε να έχουν οι ασκούμενοι, καθώς η εισαγωγή τους στην αγορά εργασίας γίνεται βιαίως και με τρόπο εξευτελιστικό κάτι το οποίο εκτός ότι τους φθείρει οικονομικά τους υποβαθμίζει και την αξιοπρέπεια. Οι πραγματικές συνθήκες που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος όταν τελειώσει τη Νομική σχολή είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μια μορφή εκμετάλλευσης από δικηγόρους προς ασκούμενους, με την έννοια ότι ενώ στον Κώδικα των δικηγόρων αναφέρεται ρητά ότι “ο δικηγόρος είναι υποχρεωμένος, να τον απασχολεί σε δικηγορικά καθήκοντα και όχι σε υπηρεσίες άσχετες με τη δικηγορία”. Έχουμε δηλαδή αποφοίτους νομικής σχολής οι οποίοι κατά τη δεκαοκτάμηνη άσκηση τους δεν είχαν τη δυνατότητα να μάθουν τη σωστή διαδικασία συμπλήρωσης ενός δικογράφου, πράγμα το οποίο αυτομάτως σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη κατάρτισης από έναν αυριανό επαγγελματία. 

Επίσης στο  άρθρο 35 του ΚΔ ( κώδικας δικηγόρων) αναφέρεται ότι πρέπει στους ασκούμενους να ανατίθενται μελέτες και χειρισμοί απλών στην αρχή υποθέσεων και στη συνέχεια σοβαρότερων. Δυστυχώς ούτε αυτό πραγματοποιείται στη πλειοψηφία των περιπτώσεων, καθώς άμεσα ή έμμεσα οι δικηγόροι αποτρέπουν τους ασκούμενους να αναλάβουν δικές τους υποθέσεις. Και εδώ γεννάται το ερώτημα, αν ένας ασκούμενος δικηγόρος δεν μάθει να συμπληρώνει δικόγραφα, να διεκπεραιώσει μόνος κάποιες έστω και απλές υποθέσεις, να συνηθίσει να αγορεύει, πώς θα είναι έτοιμος μετά το πέρας του 18μηνου να έχει τις απαραίτητες γνώσεις για να εξυπηρετήσει την κοινωνία;

Ένα τρίτο  πρόβλημα είναι ο μισθός ο οποίος οι ασκούμενοι παίρνουν για τις υπηρεσίες τους προς τον δικηγόρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό το ποσό κυμαίνεται στα 250 με 300 ευρώ το μήνα. Ένα τέτοιο ποσό καταλαβαίνουμε πως υποβαθμίζει την αξία των υπηρεσιών του ασκουμένου και μεγιστοποιεί τα κέρδη του ασκούντα. 

Τέλος μια  σκληρή πραγματικότητα που πρέπει να δεχτούν οι απόφοιτοι των νομικών  σχολών είναι ότι αποκτούν μια  σχέση υπαλληλίας με τους δικηγόρους ενώ ταυτόχρονα η αγορά εργασίας τους αντιμετωπίζει ως ελεύθερους επαγγελματίες  καθώς δεν υπάρχει κάποια ειδική πρόβλεψη για την ασφάλιση τους. Δηλαδή ο ασκούμενος ο οποίος δουλεύει με μισθό 250 ευρώ θα πρέπει να πληρώνει από τα λεφτά αυτά και το ασφαλιστικό  του ταμείο. Αυτή κατάσταση αφήνει τους ασκούμενους με δυο επιλογές: ή να πληρώνουν το ασφαλιστικό ταμείο μόνοι τους ( δηλαδή έχουμε οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας και μετά το πέρας των σπουδών) ή να δουλεύουν ανασφάλιστοι!

Ως  συνδικαλιστές αλλά και ως εν δυνάμει  ασκούμενοι είναι  αυτονόητο πως  θα πρέπει να κατοχυρώσουμε  κάποια δικαιώματα, τα οποία νομίζουμε  αρμόζουν σε κάθε επιστήμονα και πηγάζουν από  τη δυσκολία του νομικού  επαγγέλματος. 

Ζητάμε να κατοχυρωθεί κατώτατη αμοιβή για τους ασκούμενους δικηγόρους, οι οποία να είναι σε λογικά πλαίσια και συνάρτηση με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Όταν όμως λέμε κατοχυρωθεί, γιατί και τώρα είναι τυπικά και όχι ουσιαστικά κατοχυρωμένη εννοούμε πως θα πρέπει να βρεθεί κάποιο αρμόδιο όργανο να ασκεί και την εποπτεία της εφαρμογής, όργανο το οποίο θα μπορεί να προσφύγει ο κάθε ασκούμενος που δουλεύει σε καθεστώς εκμετάλλευσης. 

Επίσης για  να μειωθεί η αβεβαιότητα ζητάμε τα τμήματα των νομικών σχολών ανά την Ελλάδα να εμπλακούν στη διαδικασία εύρεσης και εποπτείας της άσκησης. Με το τρόπο αυτό διασφαλίζεται πρώτον η αρχή της καριέρας του κάθε αποφοίτου αλλά και ότι κατέχει τις απαραίτητες γνώσεις ώστε όταν βγει στη αγορά εργασίας να γνωρίζει τόσο ο ίδιος όσο και οι πελάτες του ότι είναι άρτια καταρτισμένος για να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα.

Όπως καταλαβαίνουμε διανύουμε μια περίοδο οικονομικής  κρίσης και όπως είναι λογικό αυτή η κρίση επηρεάζει όλη την  κοινωνία. Λόγω της κρίσης η ρευστότητα των ασφαλιστικών ταμείων είναι  μηδαμινή. Ως ΠΑΣΠ Νομικής και θέλοντας να εκφράσουμε έναν ρεαλιστικό λόγο ζητάμε την ασφάλιση των ασκούμενων να πληρώνεται από τον δικηγόρο. Η πληρωμή αυτή για να λειτουργήσει και να γίνει αποδεκτή από τους δικηγορικούς συλλόγους θα πρέπει να δοθεί ένα συγκεκριμένο κίνητρο, το οποίο θα είναι ότι η πληρωμή αυτή θα λειτουργεί ως τεκμήριο φοροελάφρυνσης για τους δικηγόρους.

Συνοψίζοντας  πρέπει να πούμε πως κατανοούμε πως  η οικονομική κρίση λειτουργεί σαν  ντόμινο και δημιουργεί σε όλες τις  κοινωνικές και οικονομικές τάξεις μια φοβία καθώς λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Σκοπός μας είναι η αναδιανομή του  πλούτου με τρόπο όμως δίκαιο και  σταδιακό. Οι παθογένειες της ελληνικής  κοινωνίας και οικονομίας δεν  μπορούν να εξαλειφθούν από τη μια μέρα στην άλλη και η μόνη οδός για να γίνει αυτό είναι αυτή της συνδιαμόρφωσης και συναπόφασης μεταξύ των κοινωνικών και οικονομικών ομάδων. 

 

Αλλαγές πρέπει να γίνουν αλλά είναι επιτακτική η ανάγκη να πραγματοποιηθούν με τρόπο ώστε να καταδεικνύεται όχι μόνο μια αλλαγή στον ονομαστικό μισθό αλλά και μια αλλαγή φιλοσοφίας που χρειάζεται να υποστούμε. Δυστυχώς η κατεστημένη νοοτροπία που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία δεν ήρθε από παρθενογέννεση αλλά από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο μέσα στην πορεία των χρόνων διαβρώθηκε και διεφθάρη . Η ώρα της αλλαγής θα έρθει μόνο αν καταλάβουμε ότι η αλλαγή είναι στα χέρια μας.